Kasgar

** Donderdag 18 augustus, Kirgizië en China
Vandaag passeren we de laatste grensovergang van onze reis, van Kirgizië naar het grote China. Eerste ontbijten we in de yurt en spreken een Duitse groep die ons veel succes met de grensovergang wenst. Het blijkt namelijk dat we eerst aan Kirgizische zijde de paspoortcontrole krijgen, circa 2 km moeten rijden en dan de Kirgizische bagagecontrole krijgen. Tussen de Kirgizische grens en de Chinese grens ligt een stuk niemandsland van 5 tot 7 kilometer. We hebben gisteren een Ierse jongen gesproken die vertelde dat hij in het verleden zijn rugzak wel 3 keer uit heeft moeten pakken en dat alles gecontroleerd werd. Zijn foto's werden nagekeken en zijn I-pod afgeluisterd. Een zeer grondige controle dus die meerdere uren in beslag kan nemen. De Chinese grens is dicht van 11:00 tot 14:00 uur, wij willen 's morgens de grens over en bereiden ons daar goed op voor. We plaatsen alle vakantiefoto's nog een keer op de externe schijf en verstoppen deze in de toilettas van Eus. Tevens gooit Paul de foto van Abdul, onze gids van de K2 trekking in 2004 die we in Kashkar willen proberen te vinden, in het toilet. Je weet nooit wat voor vragen dit op werpt als we aan de grens staan omdat hij een Uyghur is en er onlusten zijn geconstateerd in de regio tussen de Chinezen en de Uyghuren. We pakken alles zo makkelijk mogelijk in en zien maar wat er gebeurt. We zijn natuurlijk ook maar gewone toeristen, dus we zullen de grens wel overkomen. Ibrahim is mooi op tijd en we rijden richting grens door een betoverend mooi landschap. Het plateau dat geheel vlak is en groen grasland heeft, wordt omrand door hoge bergen die wit zijn van de sneeuw. Het plateau wordt zomers bewoond door nomaden die 's winters naar hun huizen gaan omdat het dan te koud is. Ze leven van en met hun dieren en wonen in yurts. Het landschap ziet er uit als een biljartlaken met een hoge witte rand met hier en daar een mooie yurt. De weg is verbazend goed en ons vermoeden dat deze door de Chinezen is aangelegd wordt bevestigd. Gelukkig vertelt Ibrahim dat hij ons naar de tweede Kirgizische post brengt maar dan niet verder mag. Dit verloopt allemaal als een speer. Met wat geld tussen de paspoorten en een vriendelijke praatje over 'GHollandia', komen we er zo doorheen. Ook de bagage check stelt niets voor, "waar komt u vandaan, paspoort en heeft u iets aan te geven" zijn de vragen en "nee" zeggen is voldoende om door te lopen. Nog een stempeltje bij een loket halen en aan iedereen je paspoort laten zien is voldoende om weer verder te kunnen. Door een vriendelijke douaneambtenaar worden we naar een vrachtwagen gebracht om de circa zeven kilometer te overbruggen naar de Chinese grens. Even nog ons paspoort laten zien, 'jaja GHollandia', en we worden in de truck geholpen. De chauffeur wordt nu ook gebaard om zijn paspoort te laten checken en als dat gebeurd is zitten we samengepakt in de cabine onderweg naar de Chinese grens. Daar aangekomen moeten we eruit en ik geef de chauffeur nog drie dollar fooi voor zijn ritje, die me daar hartelijk voor bedankt. We lopen naar de controle die buiten gebeurt. Een engels sprekende chinees komt vriendelijk lachend naar ons toe en vraagt onze paspoorten die in een hokje ingeschreven worden. Hij wil de foto's op de camera zien en vraagt wat we gaan doen. De bagage wordt verder niet gecontroleerd en we krijgen onze paspoorten terug. Dan gebaart hij naar de truck waar we mee gekomen zijn en moeten weer instappen. Er blijkt namelijk nog een officiële controle te komen die een kilometer of twee verder ligt. Daar aangekomen lopen we een mooi gebouw in en treffen ook de Ierse jongen, die net voor ons is. Weer is er een engels sprekende Chinese douanier die ons vriendelijk te woord staat en uit Turpan komt waar wij ook naar toe gaan. De paspoorten worden ingescand en we hoeven niets in te vullen. We krijgen een uitdraai die we moeten bewaren totdat we China weer gaan verlaten. Dan komen we bij een loket waar alles nog een keer wordt ingetikt. Dan wordt bij een volgend loket nog een keer alles gecontroleerd en krijgen we een stempel in het paspoort. Dan volgt de bagagecheck door middel van een scan en een laatste paspoortcheck. We zijn de Chinese grens gepasseerd zonder ook maar iets in te vullen, te laten zien of uit te pakken. We balen van onze voorbereidingen en weggooien van de foto want nu kunnen we Abdul zeker niet meer vinden. Iedereen heet namelijk Abdul in Kashkar. Onze gids staat ook klaar met de auto. Het is een gewone personenwagen. Er staat ons een rit van circa zes uur te wachten en de weg is slecht, dus, hobbel de bobbel. De gids legt onderweg veel uit maar in slecht engels en hij trekt er gezichten bij die Eus op haar zenuwen werken. We wisselen van plaats en nu krijgt Paul tot op drie cijfers achter de komma nauwkeurig te horen hoe groot de oppervlakte kilometers zijn en welke bevolking-aantallen er wonen. Gelukkig hebben we hem maar één dag. Het is een saaie weg die pas interessant wordt als we Kashgar naderen. We zien de afslag naar de Touregartpas waar we in 2004 China zijn binnen gekomen. Onderweg zien we veranderingen in de opbouw van de huizen, voorheen waren deze van klei en nu van steen. Ook zien we de vele Chinese opschriften. De namen zijn in het Chinees en Uyghurs dat wij niet kunnen lezen. Dan komen we Kashgar binnen wat een echte stad is geworden. Er ligt een autoweg en we kunnen zien dat er hoogbouw komt. We rijden naar een plek waar we geld kunnen wisselen en dat blijkt bij het hotel te zijn waar we in 2004 hebben geslapen. Geld wisselen gebeurt dus nog steeds op dezelfde plek. We rijden door naar ons huidige hotel wat een oud consulaat is, gooien onze spullen af en lopen Kashgar in. Het is erg leuk en spannend om weer hier te zijn na zeven jaar, wie had dat kunnen denken. Er is veel veranderd maar de stad is er niet onvriendelijker op geworden. Het is nog steeds een open stad waar je prettig rondloopt. Wel zien we dat de Uyghurse wijken veranderd zijn, morgen gaan we deze beter bekijken. We zien herkenningspunten, deze zijn ook veranderd qua uitstraling van het oude Uyghurs naar het moderne Chinees. We eten bij een echt Uyghurs restaurant, het is erg lekker na al de Lachmat soepen.