Van Korla naar Turpan

** Woensdag 24 augustus 2011, China
Vandaag rijden we aan de noordkant van de Taklamakan woestijn, op zich een interessant gebied omdat in het noorden het Tian Shan gebergte de grens vormt tussen China en Mongolië. We rijden door de uitlopers van dit gebergte en aan de andere kant liggen de uitlopers van de woestijn, een apart gebied. We zijn erg benieuwd naar Turpan, we zijn daar drie nachten in totaal en daarnaast staat dit dorp bekend om de straten die overdekt zijn met druivenranken. Het meest belangrijkst is dat Turpan erg laag gelegen is en daardoor ook wel de bakoven van China wordt genoemd. De temperatuur kan oplopen tot boven de veertig graden. We horen zelfs dat aan het eind van de dag, de rotsen een warmte van zeventig graden af kunnen geven, als je op dat moment over deze rotsen loopt, smelten je schoenzolen. We zijn erg benieuwd of dit dorp haar lokale karakter heeft behouden of dat ook hier de Chinezen al hebben huisgehouden. Het blijkt dat de 'ontwikkelingen' nog ergens in het midden liggen. Het oorspronkelijke karakter is nog niet volledig verwoest, er zijn nog enkele authentieke zaken maar dit is een kwestie van enkele jaren voordat ook dit een totaal Chinese stad is. Wat is het toch enorm jammer, dat de cultuur van de dorpen en zijderoute gewoon verwoest wordt. Helemaal hoogte er van krijgen we echter niet. We hadden eerst de indruk dat de minderheden zwaar onderdrukt werden en tweederangsburger zijn. Echter in enkele opzichten hebben ze weer meer rechten dan de Han-chinezen. Zo mogen Uyguren bijvoorbeeld drie kinderen hebben mits ze in een dorp wonen en de Chinezen maar twee. In de stad mogen de Han-chinezen één kind hebben en de Uyguren twee. Daarnaast worden de eisen om aan een universiteit te gaan studeren voor een Uyguur lager gesteld dan bij de echte chinezen. Maar hoe het ook zij, wij zullen hier nooit en compleet beeld van krijgen want ten eerste wil niemand over dit politieke probleem praten en ten tweede is de informatie die je krijgt gekleurd. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar wij als volgers van de zijderoute betreuren het dat het verleden definitief wordt uitgewist.
In het hotel aangekomen, zijn we eigenlijk gewoon moe. We moeten weer even wennen aan de enorme hitte en we hebben twee afmattende dagen in de auto gehad. We doen daarom moeilijk over de kamer die we toegewezen krijgen. Deze is klein, met een klein raam en lijkt niet schoon. Hier hebben we gewoon even genoeg van. We willen voor de komende drie nachten een fatsoenlijke kamer. Na wat heen en weer gebel en discussie, krijgen we dan toch een andere kamer toegewezen, die we accepteren. Heel veel andere keus hebben we niet, dus maken we er maar het beste van. Het grote voordeel is dat dit eindelijk een hotel met zwembad is (zie foto) en het is naast John's café gelegen waar men een fatsoenlijke wifi verbinding heeft. Het eerste wat we doen is even skypen met ons thuis en Paul bestelt een heerlijk biertje.
's Avonds lopen we de nachtmarkt nog op en eten we op de stoep weer enkele kebabs en wat noedels. Onze magen lijken hier aan gewend geraakt te zijn want eergisteren hebben ze het ook goed doorstaan. Na de avondwandeling kruipen we lekker ons bedje in.