Omgeving Dunhuang

** Maandag 29 augustus 2011, China
Gisterenavond zijn we in een gezellig straatje buiten gaan eten. We hadden gewoon in de wokken gekeken en iets aangewezen wat er lekker uit zag. Het blijken garnaaltjes te zijn in een pittige saus met groenten. Als we willen beginnen te eten krijgen we een tasje met plastic handschoentjes aangereikt. Je gebruikt ze om de garnaaltjes te pellen zodat je handen niet vet worden. Een nieuwe manier van eten die iets chirurgisch heeft. Naast ons zat een echtpaar uit Hongkong dat op vakantie was geweest in Xinjiang. Ze vertelden ons dat ze in Kashkar waren geweest en zich als chinees niet veilig voelden tussen de Uyguren. Je kunt natuurlijk niet aan de buitenkant zien dat zij vanuit Hongkong komen en geen gevaar zijn voor de Uyguren, zij zijn namelijk ook gewoon een toerist net als wij.
Vandaag hebben we een druk programma. We gaan de omgeving van Dunhuang verkennen en rijden bijna de gehele dag door de Gobi woestijn. Eén van de grootste woestijnen van de wereld die vooral uit kiezelsteentjes bestaat. Een heel aparte aanblik, het lijkt net een grote grijze atletiekbaan. We beginnen met de verst gelegen bezienswaardigheid wat twee uur rijden is. Het zijn rotsformaties die met hun gele kleur als ribben uit een grijs landschap omhoog schieten. We gaan met een bus mee omdat dit de enige manier is om het landschap te bekijken alleen de Chinese uitleg is een beetje moeilijk te volgen. Om de zoveel kilometer krijgen we vijf minuten om foto's te maken. We rennen samen met de chinezen de bus uit en beginnen meteen te knippen. We voelen ons al echt ingeburgerd en vallen bijna niet meer op. Alleen ons uiterlijk verraadt ons nog. Dan gaan we terug om weer te eindigen in Dunhuang. We komen eerst bij een deel van de grote Chinese muur, die hier is opgebouwd uit leem en stro maar nog steeds gedeeltelijk overeind staat. Dan vervolgen we onze weg naar een poort. De poort heet Yumen Guan en betekent jade poort pas. Tijdens de zijderoute kreeg hij deze naam omdat er uit het westen (met name uit Hotan) veel jade naar China werd vervoerd. Degene die vroeger deze poort passeerde richting het westen betrad een onbekende, uitgestrekte en vaak vijandige wereld. Hier en langs de hele verdere noordelijke zijderoute staan op een onderlinge afstand van een paar kilometer signaaltorens. Door middel van rooksignalen konden berichten snel doorgegeven worden aan elkaar. Het is een groot bouwsel maar zoals al de ruïnes gemaakt van leem en dus onderhevig aan erosie. We komen nog bij een ruïne stad die we kort bekijken, Er staan alleen nog delen van de buiten muren overeind. We rijden naar de verharde weg en gaan de westelijke boeddhistische grotten bekijken. Deze zijn niet zo indrukwekkend als de Mogaogrotten maar nog steeds zeker de moeite waard. Net voordat we de stad binnen rijden leggen we even aan bij een stad die als filmdecor heeft gediend. Als je de Chinese films kent is het leuk om te zien maar ons zegt het niet zoveel. Dan bekijken we de white horse pagoda maar deze heeft zijn beste tijd gehad. Nu zijn we bijna bij het hotel en gaan de zingende zandduinen en het maansikkelmeer bekijken. Dit is een grote bezienswaardigheid van Dunhuang. Het blijkt een toeristisch attractie te zijn waar veel mensen op af komen. Omdat we geen zin meer hebben om te lopen laten we ons met een golfkarretje tot aan de zandduinen brengen waar ook het maansikkelmeer ligt. Het geheel is mooi en het contrast tussen de zandduinen en de oase is groot. Het sappige, groene, gras naast het droge, gele zand is schitterend om te zien. Een dag van twaalf uur in de weer loopt ten einde en na het eten gaan we dan ook meteen het bedje in.