Het Labrang klooster

** Donderdag 1 september 2011, China
We slapen vandaag eerst lekker uit, het hotel is nu niet echt 'je van het' de lakens stinken en de kamer is muf. Maar ondanks dat hebben we toch lekker geslapen, sterker nog, we slapen uit tot half negen. Na het ontbijt worden we door een engels sprekende Tibetaan naar het Labrang klooster gebracht. We worden daar samen met drie jongens uit Israël rond geleid door een engels sprekende monnik. Hij laat ons diverse tempels zien en probeert uit te leggen, welke boeddha we zien welke van het verleden en welke van de toekomst. Ons begripsvermogen gaat niet verder dan dat we weten dat de Dalai lama de belangrijkste is en dat de Panchen lama de tweede belangrijkste is maar dat wisten we al. Wat we nog meer begrijpen is dat dit klooster is opgericht door de derde belangrijkste lama. Deze heeft zoveel invloed dat de Chinezen momenteel nog niet echt durven op te treden tegen dit klooster. De monnik vertelt ons echter dat de toekomst erg onzeker is. De Chinezen hebben al plannen gemaakt om de straten te asfalteren en om neon verlichting aan te leggen in de bergen. Daarnaast legt hij uit dat het momenteel ook nog onzeker wordt wie gaat bepalen, wie de volgende dalai lama gaat worden. Het klooster is nu nog authentiek, dit maakt erg veel indruk op ons, er heerst sereniteit. In een grote tempel zitten honderden monniken te bidden, we mogen hier wel kijken maar moeten zachtjes door lopen, stil staan getuigt niet van respect. De lama ziet er erg indrukwekkend uit, hij heeft een groot, breed gewaad aan met op de achterkant een brede sliert waar metalen punten op zitten. Het meest indrukwekkend is zijn gele kap die hij op heeft, wat een gevaarte om op je hoofd te houden. Van buitenaf mogen we de ceremonie gadeslaan, hier zitten we dan ook een hele tijd zomaar wat te kijken, om de boel in ons op te nemen. Dit klooster is self-fullfilling, ze krijgen geen steun van de overheid. Hierdoor zijn alle giften welkom. Gelukkig komen er veel pelgrims die geld naar de monniken toe werpen. Daarnaast verrichten een aantal monniken medische hulp en gebruiken ze hun kunde om aan geld te komen. Samen met de giften kunnen ze hier van rond komen. Ze zijn trots op deze onafhankelijkheid, hierdoor zijn ze iets meer beschermd tegen de invloeden van buitenaf, de chinezen wel te verstaan.
In het dorp wemelt het van de monniken en pelgrims, monniken zitten in een restaurant wat te drinken of doen boodschappen. Dit is erg leuk om te bekijken. 's Middags lopen we het pelgrimspad rondom het klooster. Langs dit pad zijn enorm veel gebedsrollen die je kunt laten draaien, op deze manier worden je gebeden, de hemel in gestuurd. Vele pelgrims lopen dit pad en zetten de gebedsrollen in werking. Daarnaast zien we enkele mensen de prostratie doen. Dit is erg indrukwekkend, ze vouwen hun handen bij hun hoofd en bij hun hart, gaan op de grond liggen, strekken zich volledig uit, staan weer op en lopen vervolgens tot de plek waar de handen zijn geëindigd. Daar begint het ritueel weer overnieuw. Wat een wilskracht om dit uit te voeren, en het zijn niet alleen jonge mensen die de rond gang op deze manier maken. Wij lopen in anderhalf uur dit pad, we slenteren eigenlijk omdat er zoveel te zien is.
Aan het einde van dit pelgrimspad zoeken we een terrasje op en drinken enkele koppen thee. Mensen schuiven bij ons aan en we schenken thee voor hen in terwijl ze ons nieuwsgierig aan blijven staren. Vroeg in de avond lopen we terug naar het klooster waar we een ceremonie bijwonen in de openlucht. Ook hier zitten weer honderden monniken te bidden. Na drie uur bidden begint hier de discussie, helaas mogen hier geen buitenlanders bij aanwezig zijn, jammer! We lopen daarom naar het Chinese gedeelte van de stad om te pinnen en wat eten te zoeken. We hebben niet zoveel zin in weer van die vreemde prut, we kopen daarom twee gebakjes en een zakje chips en dat is ons diner dat we in de hotelkamer opeten.