Merv

** Vrijdag 22 juli 2011, Turkmenistan:

Na een goed en lekker ontbijt op de kamer vertrekken we met de gids en chauffeur Mary in.

Als eerste gaan we een Russisch Orthodoxe kerk bekijken met veel oude iconen. De kerk ziet er prachtig uit. Daarna gaan we naar de bazaar en kijken wat rond. Het voordeel is dat we via Eleina contact kunnen maken met de mensen wat erg leuk is. Bazaars hebben we al meer gezien , we hebben het al snel gezien en gaan onderweg naar Merv, waar we eigenlijk voor gekomen zijn. Eleina vertelt aan een stuk door over de tijd van de handelskaravanen en de ontwikkeling van dit gebied. Vroeger -in de tijd van de zijderoute- was Merv een knooppunt waar duizenden karavanen langs kwamen. Kamelen met goederen kwamen van ver om deze goederen uit te wisselen maar ook kennis, technieken, godsdiensten en levens belevingen werden uitgewisseld Onze gids vertelt er erg veel over en maakt het geheel levendig zodat je een goed beeld krijgt wat er zich hier afgespeeld moet hebben. De geschiedenis gaat van voor de jaartelling (de bronstijd, Alexander de grote) tot ver na Christus waarbij iedere keer andere volkeren en heersers de stad veroveren en verbeteren. Helaas is alles gebouwd uit klei en is er weinig meer te zien dan de muren en enkele paleizen. Verder staat er nog een dome en een moskee.
Nadat we verschillende zaken bekeken hebben komen we bij een plek waar de locals voeding offers brengen. Op deze wijze laten ze blijken dat ze dankbaar zijn.
Eleina neemt ons mee naar de achterkant van het gebouw waar we in een grote openbare keuken terecht komen. Diverse mensen zijn daar in grote pannen voedsel aan het bereiden, anderen zijn aan de afwas en buiten worden enkele beesten geslacht. We worden uitgenodigd om plaatst te nemen aan een lage, lange tafel. We kunnen plaatsnemen op de grond of op enkele kussens. Als we daar zitten wordt ons plov (pilav) geserveerd met brood, meloen en tomaat erbij. De familie die dit eten heeft mee gebracht komt bij ons zitten en gezamenlijk nuttigen we deze overheerlijke maaltijd. Het was heel bijzonder dat een mullah met ons mee at, die na het eten een gebed uitsprak. Het geroezemoes stopte en iedereen deed mee met dit dankgebed.
We kunnen aan deze mensen niks terug geven, dat schijnt niet zo te horen. Het enige dat we kunnen geven zijn enkele foto's van ons zelf. De mensen zijn daar erg blij mee. De vrouw die gekookt heeft, is lerares, ze zal deze foto's (met molen) laten zien aan haar leerlingen en de directeur van school. Daarnaast zal de foto als herinnering in het huis opgehangen worden. Eigenlijk is het een soort PR voor Nederland.
Met Eliene bespreken we dat wij dit een beetje vreemd vinden maar zij geeft aan dat we reizigers over de zijderoute zijn, op deze route worden al eeuwen zaken aan elkaar uitgewisseld. Door het geven van onze foto's wisselen we ook informatie uit. Zij zal de foto aan haar buren en vrienden laten zien en daarbij vertellen wat ze over Nederland te weten is gekomen.
Met een volle buik vervolgen we onze route, inmiddels is het 45 graden geworden. Dat is echt wel even wennen.
Als we terug zijn in het hotel, gaan we nog een stukje lopen, daar belanden we in een trouwerij.
Laat in de avond (lees: nacht) pakken we de trein terug naar Ashgabat. We zijn nog maar twee dagen hier, het is ongelooflijk hoeveel ervaringen we al weer opgedaan hebben.