Van Turpan naar Dunhuang

** Zaterdag 27 augustus 2011, China
Vandaag hebben we geen wekker gezet, dit is één van de eerste keren deze vakantie, we mogen dus.... uitslapen!! We hebben voor vandaag enkele kleine regeldingen op het programma en om 18.00 uur worden we opgehaald zodat we met de nachttrein naar onze volgende bestemming kunnen. We ontbijten en werken onze administratie weer even bij. Als we terug in de lobby zijn, komen we Maarten en Monique tegen die we uitzwaaien. Vervolgens gaan we naar de receptie om te vragen wanneer we uit moeten checken. Omdat de receptioniste geen engels spreekt belt ze iemand op die nauwelijks engels spreekt maar deze geeft aan dat we de bagage in de kamer kunnen laten. Vervolgens lopen we door naar het museum waar ons verteld wordt dat ik er op mijn slippers niet in mag. Wat is dit nou? Paul heeft enorme mooie 'schandalen' aan en dat is geen probleem? We gaan toch tickets halen en als we terug lopen, is het ineens geen probleem meer dat ik slippers draag. Begrijpen doen we het niet maar we zijn blij dat we het museum in kunnen want dit is de moeite waard. Op een overzichtelijke wijze wordt per thema een onderwerp belicht. Met name de mummies die in 2007 gevonden zijn en meer dan 2000 jaar oud zijn, zijn indrukwekkend. Door het warme en droge klimaat zijn ze goed bewaard gebleven. De huid, haren en kleding zijn nog redelijk in tact.
Naderhand lopen we nog even over de bazaar waar we enkele souveniers kopen. Terug in het hotel internetten we nog even en vervolgens gaan we in de lobby wachten totdat we opgehaald worden. Als we uitchecken krijgen we maar één derde van ons voorschot terug omdat we te laat uit zouden checken. We gebaren dat wij hier niet mee akkoord gaan omdat we hier nog speciaal naar gevraagd hebben. De receptioniste belt de manager, als deze niet opneemt loopt ze naar hem toe. Ondertussen wacht ik dit niet af en maak een snoekduik over de balie heen en pak ons geld terug. Dan hebben we deze ruim twintig euro zelf in handen. Terwijl ik deze actie onderneem, ziet Paul de verwonderde gezichten van enkele mensen die dit gezien hebben. Als de receptioniste met de manager terug komt, breekt de hel los. Zij ontkennen dat er vanochtend gebeld is en eisen van ons de 200 yuan terug. Wij doen dat uiteraard niet. Na wat over en weer gebekvecht, heb ik er helemaal genoeg van, pak de rugzak en wil naar buiten lopen. Eén chinees echter blokkeert eerst mij, als ik hem weet te omzeilen, blokkeert hij vervolgens de deur. De adrenaline giert door mijn lichaam, ik wordt nog bozer maar ga niet roepen of slaan maar weet me langs hem af te wringen. Mede ook omdat Paul enkele stappen dichterbij komt en de man ook zijn aandacht op hem moet richten. Ik leg mijn bagage buiten neer maar kan Paul daar natuurlijk niet alleen achter laten. Zonder bagage keer ik terug en gooi de andere bagage op mijn rug, Paul heeft zijn rugzak ook al te pakken. Op een gegeven moment stellen ze voor om de kosten te delen, ook daar gaan we niet mee akkoord. In onze ogen staan we gewoon in ons recht en ze hoeven ons al helemaal niet voor leugenaars uit te maken. Als de eerste gemoederen bedaard zijn, denk ik erover na, hoe we dit op kunnen lossen. We hebben gelezen over Confusius, een manier van leven die de chinezen aanhangen en waar met name ook omschreven staat, hoe ze conflicten hanteren. We bieden uiteindelijk aan om 50 yuan te geven zodat de manager geen gezichtsverlies lijdt. Hier gaat hij mee akkoord. Wat een gedoe zeg! In de strijd is mijn flipflop sandaal ook nog gesneuveld. De chauffeur heeft dit gezien en is zo aardig om onderweg even te stoppen bij een schoenmaker. Voor vijftig euro cent wordt mijn slipper weer gemaakt. Het is maar goed dat de chauffeur zo'n goedlachse man is, hierdoor raken wij onze frustratie ook wat sneller kwijt. Het voorval blijft echter nog wel even knagen, heb ik niet te fel gereageerd en zijn er door mijn gedrag nu andere mensen in de problemen? Dit is moeilijk te doorgronden. Paul en ik hebben het hierover maar Paul steunt mijn actie en vindt juist dat we elkaar goed aanvullen, tja, dat is ook wel weer waar. Onze eerste confrontatie met de chinezen hebben we bij deze gehad.
Na een rit van een uur, komen we bij het treinstation aan. De chauffeur brengt ons naar de hal waar we moeten wachten en regelt twee mannen, die op ons moeten letten zodat we in de juiste trein stappen. Na enkele minuten komt er echter personeel naar ons toe en deze mensen geven aan dat wij niet in deze hal hoeven te wachten. We worden als VIP's behandeld en mogen in een zeer luxe ruimte wachten totdat de trein komt. In de trein zelf hebben we mooie luxe bedden, met airco. In de restauratie wagon gaan we een hapje eten en vervolgens slapen. Degene die verantwoordelijk is voor onze wagon, zal ons tijdig wekken zodat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken.