Van Kokhand naar Istaravshan

** Zondag 7 augustus 2011, Tadzjikistan:
's Morgens om 9.00 uur worden we opgehaald en gaan we de stad in. We bezichtigen een museum waar een geweldige mooi levensverhaal van Alexander de Grote in marmer is gemaakt. Tijdens het bezoek aan dit museum valt het licht uit en we zien de rest van het museum met het kleine zaklantaarntje dat Godhan bij zich heeft. We bezoeken enkele monumenten en standbeelden en Hoessein vertelt ons veel over het land. Wij verbazen ons zelf dat er nog beelden zijn van Stalin en Lenin en dat we nog meer Russische, communistische zaken zien. Hij vertelt ons dat de Tadzjieken blij zijn geweest met hetgeen Rusland voor hen gedaan heeft. De Russen hebben wegen aangelegd, een schoolsysteem gecreëerd, vrouwen meer rechten gegeven, etc. Ze hebben dit land dus echt geholpen en daar zijn ze tot op de dag van vandaag dankbaar voor. Als we gaan lunchen neemt Hoessein Paul mee naar de toilet want er is iets wat hij echt moet zien. Achteraf blijkt dat er papieren handdoeken zijn, wat zo speciaal is. In heel veel opzichten oogt Tadzjikistan modern, ze hebben op de meeste plekken goede wegen, zijn redelijk modern gekleed en het land ziet er netjes uit. Aan de andere kant krijg je dan de verwondering over papieren handdoeken. Na de lunch rijden we door naar Isarafshan. Hier geven we eerst onze bagage in het hotel af en gaan vervolgens deze stad bekijken. We bezoeken weer een fort en enkele moskeeën. Eén van deze moskeeën is nog niet opnieuw gerenoveerd. Toen de Russen hier waren, werden de moskeeën als zodanig niet meer gebruikt en raakten ze in de vergetelheid en in verval. Omdat we toch even binnen willen kijken, klimmen we door een raam naar binnen. Onze chauffeur ziet een trap omhoog en samen klimmen we naar boven, hij ziet hier ook wel de humor en de spanning van in, waardoor we een leuk contact hebben met elkaar.
Bij een andere moskee, wordt de auto volledig omringd door een groep kinderen, die ons blijven volgen. Ze willen geen geld, ze zijn alleen maar nieuwsgierig, eentje is er zo brutaal om naar het fototoestel te wijzen en te gebaren dat ze op de foto willen. Zo gezegd, zo gedaan. Het is overigens maar goed dat we een gids hebben, want echt niemand spreekt hier Engels, sommigen weten het woordje 'hello' nog net maar dan houdt het echt op. Ook de aanduidingen bij winkels, gebouwen, verkeersborden, etc. niks tot weinig kunnen we lezen of begrijpen.
's Avonds eten we voor het hotel een kebab en naderhand een stuk cake met groene thee. Momenteel is het ramadan en zijn er minder restaurants open dan normaal. Dit ondanks dat er hier een zeer gematigd moslim geloof is. Na het eten kletsen we nog een hele tijd na en spelen we diverse computerspelletjes samen. Op een gegeven moment komt de chauffeur terug met drie grote suikerspinnen, dat is lang geleden....
Nog even wat het geloof betreft, Centraal Azië is een echte mix van geloven en bevolkingsgroepen. Het zijn geen moslim staten, er wonen christenen, joden, Russisch orthodoxe, protestanten of mensen die geen geloof aanhangen.