Naar Doesjanbe

** Maandag 8 augustus 2011, Tadzjikistan:
Vandaag rijden we naar Doesjanbe de hoofdstad van Tadzjikistan. Een stad die een geschiedenis van machtovernames heeft en waar veel gevochten is. Na de onafhankelijkheid (1991) heeft er hier een burgeroorlog gewoed. Deze duurde tot 1996, naderhand was het land in totale verwarring. De bevolking moest het eigen land op gaan bouwen, de russen waren weg en men ging aan de slag met de ontwikkeling van een eigen regering, geldeenheid, taal, etc. Eigenlijk moest het land van nul af aan weer opgebouwd worden. Omdat alle mensen die enige opleiding hadden het land verlieten, ontbrak en ontbreekt het aan kennis. Er wordt alleen aan de korte termijn gedacht en er is geen visie voor op de langere termijn. De mensen die we ontmoeten en Engels spreken geven aan dat de regering niet de kennis heeft om met een vooruitziende blik te regeren. Snel geld is doeltreffender dan echt aan een opbouw werken. Dat is jammer want het land heeft zoveel in zich maar als het aan kennis ontbreekt, komen anderen hier dankbaar gebruik van maken. Wat dit in de toekomst gaat worden, dat weet niemand.
Maar goed, de weg naar Dusjanbe, gaat over twee bergpassen. In eerste instantie is de weg goed maar deze wordt steeds slechter, waardoor we hobbel de bobbel verder rijden. De Chinezen zijn hier al druk bezig met goede wegen aan te leggen, ze gebruiken hiervoor de bevolking die niet geregistreerd staan (bv. een tweede kind), China betaalt hen nauwelijks salaris maar kan op deze manier nu al zijn invloed vergroten binnen dit buurland. De Chinezen zijn ook twee tunnels aan het bouwen zodat de weg niet meer over de twee bergpassen hoeft te gaan. De tweede tunnel is nog niet officieel open maar we kunnen hier toch alvast doorheen rijden. Dat was voor ons weer een nieuw avontuur. Ze hebben nl. een tunnel onder een ondergrondse rivier gebouwd, waardoor de tunnel niet nat maar zeiknat is. De weg is niet meer te zien omdat er een laag water van ongeveer 10 centimeter op staat. Het wegdek zit ook weer vol met kuilen en gaten maar deze zie je niet. Daarnaast is de tunnel niet verlicht en vindt er geen afvoer van uitlaatgassen plaats. Kortom, zes kilometer van verbazing, dit kan toch niet lang blijven bestaan?
Aangekomen in Dusjanbe worden we naar ons hotel gebracht, wauw, dit is niet zomaar een hotel dit is een sprookje. Het is een pracht van een hotel met een mooie tuin met waterpartijen. Het hotel ligt in de wijk waar ook de ambassades zijn, dit hotel wordt gebruikt door met name bezoekers aan één van de ambassades. Komen wij in ons 'kloffie' aan........
's Avonds worden we weer netjes opgehaald en gaan we in een net restaurant een hapje eten.