Konya Urgench en de grens over naar Oezbekistan

** Dinsdag 26 juli 2011, Turkmenistan/ Oezbekistan:

Voor zevenen worden we alweer wakker, de zon schijnt alweer lekker fel en het is dan ook behoorlijk warm in de tent. Aswan heeft alweer het ontbijt klaar gemaakt, het vuur opgestookt en daarboven het water gekookt voor de thee.
Om een uur of acht rijden we aan, voor ons is dit de laatste dag in Turkmenistan. Maar eerst gaan we Konya Urgench nog bezoeken.
Deze stad uit de oudheid, zou al een eeuw voor de jaartelling gesticht zijn. Ten tijde van de zijderoute fungeerde Konya Urgench als handelscentrum van kennis en wetenschap. Op één of andere manier wist de Sjah, die destijds de stad regeerde, de toorn van Djengis Khan op zich te halen. Deze verwoestte dan ook de gehele stad.
Later werd de stad weer helemaal opgebouwd en wederom vernietigd maar nu door Timoer Lenk. Nadien is de stad in de vergetelheid geraakt, totdat tijdens de Sovjet periode de ruïnes gerenoveerd werden. Nu zijn enkele monumenten weer te bezoeken.
Samen met onze gids en chauffeur wandelen we door dit park en bezoeken we een vijftal monumenten. Nadien moeten we door omdat we naar de grens naar Oezbekistan gaan. We nemen afscheid van de twee heren en wandelen de grens over. Grensovergangen vinden wij altijd wel iets hebben. In deze landen kun je niet gewoon met de auto doorrijden, auto's mogen nl. de grens niet over. Eerst moeten we voorbij de Turkmeense douane, vervolgens een stuk lopen en dan door de Oezbeekse grens. We moeten diverse formulieren invullen en ook onze rugzakken krijgen een grondige inspectiebeurt. Onze medicijnkist wordt grondig bestudeerd en bij elk medicijn vragen ze waar dit voor dient. Omdat we de taal niet spreken, beelden we uit, waar het voor is. Ach ja, voor deze mannen, die de gehele dag niks beters te doen hebben, moet zo'n toneelstukje door die maffe toeristen ook wel weer voor afleiding zorgen.
Uiteindelijk staat aan de andere kant van de grens weer een andere chauffeur op ons te wachten en rijden we door naar Nukus.
We zijn in een andere wereld terecht gekomen, de wegen zijn slecht, er rijden veel lada's, er staan veel Sovjet gebouwen en het ziet er allemaal niet echt welvarend en vrolijk uit. Ook ons hotel is om te lachen. Als we naar onze slaapkamer willen moeten we eerst door een stoffig museum heen voordat we onze kamer bereiken.
Omdat we morgen een lange dag hebben en we zin hebben om even goed bij te lezen over Oezbekistan, doen we de rest van de dag niks meer.
We gaan vroeg naar bed zodat we de volgende dag vrolijk om 6.00 op kunnen staan.